Część 3: Koniec planety magii

Po ostatniej walce z Kiriko, świat Azera odzyskał spokój. Jednak nie trwało to wiecznie. Według przepowiedni Azkagnara ma nadejść koniec Azera. Powiedział, że Góra Damy skruszeje już niebawem, a kula magii pęknie. Wszyscy mieszkańcy byli przerażeni wizją końca.Siostry Efensis chcą zapobiec katastrofie. Samantha i Kate ukończyły naukę magii, więc mogły ochronić Azera. Niszczenie kuli magii jest połączone z Górą Damy. Najpierw podstawowe żywioły zanikają tak, jak ich magiczna energia. Potem zanikają pozostałe żywioły. Gdy nie ma już energii, Góra Damy kruszeje. Rada Magów, Lud Maski i Strażniczki postanowiły zrobić zgromadzenie, by przedyskutować nad sprawą przepowiedni. Lud Maski wierzył w nowy początek Azera, Strażniczki myślały, że to zemsta Kiriko, zaś Rada Magów była za tym, że to koniec świata magii.

Rada Magów: Witam wszystkich na wspólnym zgromadzeniu, w którym opracujemy plan ratunku planety i jej mieszkańców. Jak wiecie, wizja wróżbity Azkagnara jest poważna, bo może zadecydować o wszystkim.

Lud Maski: Wy wierzycie, że to już koniec, ale to nieprawda. Sądzimy, że ta przepowiednia ma na celu uświadomienie nam, że planeta będzie miała nowy początek.

Strażniczki: Jesteście w wielkim błędzie. To wszystko wina Złęgo Pana,. Pewnie knuje zemstę, by pogrążyć Azera w chaosie.

Każde stowarzyszenie miało przeciwne zdanie. Spotkanie skończyli późną porą po północy. Wszyscy żegnając się ukłonili się z złożonymi rękoma. Tymczasem Samantha i Kate rozmawiały z Azkagnarem o jego wizji.

Azkagnar: Witajcie. Wejdźcie, proszę.

Uchylił drzwi i wpuścił je do siebie.

Samantha: Pewnie domyślasz się o co nam chodzi?

Kate: Wszyscy w całym Azera o tym mówią. To prawda, że nadejdzie koniec?

Azkagnar: Usiądźcie. Zaparzę wam herbatę.

Kate: Dobrze.

Usiadły wygodnie na dywanie, gdzie leżała kula Azkagnara. Azkagnar podał im herbatę i zaczęli rozmawiać.

Samantha: Powiesz nam, czy ta wizja jest prawdą?

Azkagnar: Samantho, ja sam nie wiem, w co mam  wierzyć. Nawet dzisiaj odbywało się zgromadzenie tajnych stowarzyszeń. Mój przyjaciel z Rady Magów powiedział mi, że ciągle się kłócili o to, bo każdy miał inne zdanie na ten temat.

Samantha: Czyli nie wiesz, co oznacza wizja?

Azkagnar: Jeszcze nie.

Kate: A może powiedz nam, co było w wizji?

Azkagnar: No dobrze, ale nikomu nie mówcie.

Kate: Czemu?

Azkagnar: Bo zaraz wszyscy będą się pytać o jej znaczenie.

Kate: Nie powiem.

Samantha: Ja dotrzymam słowa.

Azkagnar: Dobrze, powiem. W wizji widziałem, jak kula magii się  rozpada, a Góra Damy kruszeje.

Samantha: Czyli wiesz to samo, co każdy.

Kate: A skąd wiadomo, że to kula magii, a nie coś podobnego do niej?

Azkagnar: Jutro zobaczymy/

Samantha: Bo jutro będzie początek tej przepowiedni?

Azkagnar: Tak, ale Kate może mieć rację. To nie musiała być kula magii na Górze Damy!

Kate wróciła do domu z Samanthą . Gdy Samantha już spała, Kate patrzyła na Górę Damy.

Kate ( w myślach) : Czy to prawda, że jutro skruszejesz? Nie chcę, by był jutro koniec świata.

Po chwili ujrzała na kuli magii, światło. Postanowiła przeteleportować się na Górę Damy. Widziała pęknięcia w kuli. Była przerażona.

Kate: Czyli jednak to już koniec!

Szybko wleciała przez ścianę do domu. Położyła się do łóżka, lecz ciągle błądziła myślami nad kolejnym dniem. Nie potrafiła zasnąć, więc poszła do Azkagnara powiedzieć o odkrytej prawdzie.

Kate: Azkagnar!

Nie reagował. Wleciała przez drzwi, widząc, jak próbował zasnąć.

Azkagnar: Kate, co ty tu robisz? Myślałem, że już śpisz!

Kate: Nie mam zamiaru spać. Wiesz, co. Ja odkryłam coś, co cię może zaciekawić. Chodź!

Azkagnar: O co ci chodzi?

Kate: Pójdziesz, to zobaczysz. Chodź!

Azkagnar: No dobra, dobra. Idę!

Kate pokazała wróżbicie pękniętą kulę.

Azkagnar: O rany. To wygląda poważnie. Kiedy to zobaczyłaś?

Kate: Niedawno coś błyszczało na górze, więc poszła tam i zobaczyłam kulę.

Azkagnar: Według tego, co tu widzę... Hmm... To naprawdę jutro od rana nadejdzie apokalipsa.

Kate: Mam to powiedzieć Samanthcie?

Azkagnar: Nie musisz. Wszyscy się dowiedzą. Nie wierzę w to, że to zemsta Kiriko. Bardziej jestem za przypuszczeniami Rady Magów, bo raczej to nie będzie początek lepszego Azera.

Kate: Też tak uważam. A kim są te Ludy Maski?

Azkagnar: To kobiety- maginie, które mają inne przemyślenia na temat magii. Ogólnie to noszą złote maski i białe szaty.

Kate: Czy są złe?

Azkagnar: Nie są. Są przedstawicielami Rady Magów z każdego żywiołu. Mają też swój Zakon w pobliżu Góry Damy.

Kate: Są też tam faceci?

Azkagnar: Mają własne poglądy. Powinnaś już iść do domu. To późna pora.

Kate: Dobrze, za chwilkę pójdę, ale mam ostatnie pytanie.

Azkagnar: Jakie?

Kate: Czy jest jakaś szansa, że ocalą Azera?

Azkagnar: Kto?

Kate: Ta Rada Magów, Lud Maski i tak dalej.

Azkagnar: Nigdy nic nie wiadomo. Miejmy nadzieję, że koniec nie będzie końcem.

Kate: A czy jest możliwe, że poglądy Ludu Maski mogą być połączone z myślą Rady Magów?

Azkagnar: Możliwe, ale nie wiem. Wiem. że na ciebie już pora. Dobranoc.

Kate: Dobranoc.

Upadła na podłogę/Była tak zmęczona, że zasnęła u Azkagnara.

Azkagnar: Śpij dobrze, Kate.

Przykrył ją kocem i położył ją na dywanie.

Azkagnar: Będzie dobrze, śpij.

Zaczarował ją, by przestała myśleć o problemach. Chciał ,by tylko zasnęła w spokoju. Następnego dnia, Samantha obudziła się rześkim porankiem. Zauważyła, że Kate nie ma w łóżku.

Samantha: Kate? Gdzie jest Kate?

W pośpiechu założyła fioletową pelerynę, zabrała księgę zaklęć i ruszyła w kierunku domu Azkagnara.

Samantha: Azkagnar. To ja, Samantha. Otwórz!

Azkagnar otworzył drzwi.

Azkagnar: Co się stało? Wyglądasz na zdenerwowaną.

Samantha: Kate zniknęła !

Azkagnar: Uspokój się. Ona jest u mnie. Sama do mnie przyszłą wieczorem.

Kate wyszła z ukrycia.

Kate: Samantha. Tu jestem!

Zmartwienie odeszło w zapomnienie.

Azkagnar: To już dzisiaj!

Samantha: Wiemy. Co mamy zrobić?

Azkagnar: Ratować wszystko, co się da. Przeniesiemy się do Minsorii. Tam na nas czeka Aris- królowa. Powiedziałem jej o naszej sytuacji. Zgodziła się nam pomóc.

Zaczęły spadać odłamki na Górze Damy. Magia żywiołów już zanikała powoli, a magia była życiem każdego maga. Wszyscy mieszkańcy uciekali w popłochu. Azkagnar otworzył portal do Minsorii. Wpierw weszły kobiety i dzieci  z rodzinami.

Kate: Uciekajmy.

Wszyscy opuścili planetę z wyjątkiem małego dziecka. Samantha wyrzuciła się z portalu, by uratować dziecko.Szybko przeniosła je do jej rodziców. Niestety portal się zamknął. Samantha została w Azera. Reszta była w Minsorii. Gdy byli na innej planecie, poczuli znowu utraconą energię. Żyli. Kate była zrozpaczona.

Kate: Wyślij mnie do Azera. Muszę po nią wracać!

Azkagnar: Nie mam już energii. Nawet jakbym miał, nie pozwolę na to, żebyś ryzykowała własnym życiem, by ratować Samanthę.

Samantha znalazła schronienie w jaskini. Traciła powoli magię, ale nie poddawała się. Wyszła z jaskini, by spróbować naprawić kulę. Wzniosła się w powietrze i użyła całej mocy, by naprawić kulę. Niestety nie udało jej się. Straciła całą magię. Upadła na ziemię w to samo miejsce, gdzie ostatnio walczyła z Kiriko.

Samantha: Eh... nie udało się.

Straciła przytomność. Umierała. W tym samym czasie Kate szukała sposobu, by przenieść się do Azera. Azkagnar wciąż ją okłamywał, że nie ma magii, a naprawdę to miał jej sporo.

Kate: Azkagnar, proszę cię. Ja muszę tam wrócić.

Azkagnar: Da sobie radę.

Kate: Nawet, jak niszczy się Azera?! Ona umiera!

Azkagnar: Skąd to możesz wiedzieć, jak ciebie tam nie ma?

Kate: Przeczucie. To rodzinne.

Azkagnar: Da sobie radę. Chyba, że zużyła całą magię na coś bezużytecznego. Nie mogę cię tam przenieść. Przykro mi. Musisz się z tym pogodzić.

Kate: Nie, nie. Nie pozwolę na to, by umarła!

Była zrozpaczona i wściekła. Siedziała skulona, płacząc. Podszedł do niej Abigal- jej brat.

Abigal: Czemu płaczesz, Kate?

Kate: Samantha umiera, a ja nie mogę nic zrobić!

Abigal: To nieprawda. Przecież jest tutaj.

Kate: Nie ma. Ona została w Azera! Poświęciła siebie, by ratować bezbronne dziecko.

Abigal przytulił ją. Pocieszał, jak mógł.

Abigal: Nie martw się. Będzie dobrze. Lud Maski wierzy, że to ma być początek nowego Azera.

Kate: Tylko, że wizja z końcem się sprawdziła.

Abigal: Ja jestem za tym, że będzie teraz lepiej.

Kate: Obyś miał rację.

Otarła łzy. Wstała z ziemi i przytuliła Abigala. Podziękowała mu za promień nadziei.

Kate: Dziękuję.

Abigal: Za co?

Kate:Za to, że dałeś mi promyk nadziei.

Tymczasem w Azera, Samantha odzyskała przytomność. Ujrzała staruszkę, która dawała jej energię.

Staruszka: O, witaj. Obudziłaś się. Jak tam? Dobrze?

Samantha: Tak, jakoś. Co robisz?

Staruszka: Dla mnie już świat się kończy, ale dla ciebie, młoda magini to dopiero początek.

Samantha: Może, ale kiedy odda mi pani cała energię, to umrzesz!

Staruszka: O mnie się nie martw. Będę duchem , ale wciąż istotą żywą, bo przecież w pewnym sensie to duchy żyją.

Samantha: Dziękuję, ale nie musiała pai mi dawać całej energii.

Staruszka: Musiałam, a poza tym to dopłacę się za krzywdę, którą wyrządziłam.

Samantha: Niby jaką?

Staruszka: Jak masz na imię?

Samantha: Samantha.

Staruszka: Ładne imię. No, więc Samantho. Powiedziałam ci, że kara musi karać, albo coś podobnego. Chodzi o to, że przez perłę , którą znalazłam, zabiłam wiele niewinnych dziewcząt. Chyba znasz legendę o perle?

Samantha: Tak, ale to nie jest pani wina.

Staruszka: Właśnie, że jest. Jesteś nadzieją, która musi żyć, Uratowałaś Azera przed kriko, więc niech ci będą wdzięczne wszelkie niebiosa.

Staruszka opuściła świat. Umarła, ale była duchem.

Samantha: Jeszcze raz dziękuję pani za ratunek.

Staruszka: Nie ma za co.

Tymczasem w Minsorii, Kate  skontaktowała się telepatycznie z Samanthą, by sprawdzić swoje przypuszczenia.

Kate: Samantha, jesteś?

Samantha: Jestem. Coś się stało? Jak u was?

Kate: Cieszę się, że żyjesz.A u nas jest OK. Fajnie jest w Minsorii. Jak w Azera?

Samantha: Góra Damy jest z zniszczona wraz z kulą.

Kate: To jak ty żyjesz?

Samantha: Staruszka z legendy dała mi energię potrzebną do życia, ale jest niewielka, by przetrwać.

Kate: Z legendy?

Samantha: To ta z tą perłą.

Kate: Aha. Pamiętam. Jka się czujesz?

Samantha: Jakoś jeszcze dobrze. Nie wiem, jak długo wytrzymam. Pa.

Kate: Trzymaj się.

Skończyły rozmowę przez telepatię. Samantha znowu traciła siły. Gdy zemdlała, Azera naprawiało się powoli. Góra Damy zaczęła się sama odbudowywać, zaś kula magii nadal była w rozsypce. Azkagnar dowiedział się, że Azera odbudowuje się na nowo. Myśli Rady Magów i  poglądy Ludu Maski stworzyły jedną całość- wizję, która miała oznaczać koniec starej planety, a narodziny nowego świata.

Azkagnar: Dowiedziałem się, że Azera się odnowiło. Góra Damy znowu istnieje, ale kula magii jeszce nie zdążyła się odbudować.

Kate: Ale magia już jest?

Azkagnar: Bez kuli magii, nie istnieje magia.

Kate:Czy możemy już wracać?

Azkagnar: Jeśli są warunki do życia. Chwila... tak można.

Portal otworzył się do Azera. Wyglądało bardziej piękniej niż wcześniej. Były trawy, łąki, słońce, błękitne niebo i zwierzęta, co wcześniej nie wychodziły z ukrycia. Kate w biegu szukała Samanthy.

Kate: Samantha!

Znalazła ją przy Górze Damy, leżącą na trawie.Żyła. Powoli otwierała oczy. Obudziła się w lepszym świecie.

Samantha: Kate, czy ja umarłam?

Kate: Na szczęście, nie. Jesteśmy w Azera.

Samantha: Jak tu pięknie. Wszystko się pozmieniało. Nawet zwierzęta są i słońce świeci.

Kate: Przepowiednia się sprawdziła.

Podszedł do nich Azkagnar, matka dziecka i Abigal. Kate przytuliła siostrę, wirując.

Samantha: Teraz jest lepiej.

Razem śmiały się i wirowały w przestworzach.

Azkagnar: Samantho, ktoś chciałby z tobą porozmawiać.

Matka dziecka: Dzień dobry. Może mnie nie znasz, ale wiem, kim jesteś. Jesteś tą, która uratowała moje dziecko. Bardzo ci dziękuję.

Samantha: Nie ma za co. To leży w moim obowiązku.

Matka dziecka: Do widzenia.

Samantha: Do widzenia.

Abigal razem ze swoimi siostrami kręcił i wirował z nimi. Azera odzyskało prawdziwe szczęście, spokój i harmonię.

KONIEC CZĘŚCI TRZECIEJ